Pierwszy pisany i zachowany dokument o powstaniu pierwszej wałbrzyskiej kopalni węgla kamiennego pochodzi z 1366 roku.

Dokument ten podaje iż Książę świdnicko–jaworski Bolko II za zasługi dworzan wykonywane dla księcia, mogą "po wsze czasy" posiąść prawo do sztolni dziedzicznej (sztolni odwadniającej) w Starym Zdroju.

W 1805 było już 54 kopalni.

Kopalnia od powstania w 1770 roku aż do zakończenia II wojny światowej nosiła nazwę „Fuchs”.

Po przejęciu zakładu przez Polskę nazwano ją „Julia”. W latach 1946–1950 nosiła nazwę „Biały Kamień”, a od roku 1950 „Thorez”.

Od 1993 aż do likwidacji kopalnia ponownie nosiła nazwę „Julia”. W kopalni eksploatowano pokłady węgla warstw wałbrzyskich, rocznie wydobywając do 800 tys. ton węgla.

Ze względu na nieopłacalność wydobycia węgla w 1990 kopalnia została postawiona w stan likwidacji.

Wewnątrz nie zmieniło się nic od wyjścia ostatniego górnika 20 września 1996 roku.

W starym obiekcie kopalnianym "Julia" mieści się Muzeum Przemysłu i Techniki w Wałbrzychu – placówka muzealna, zlokalizowana na terenie zabytkowej Kopalni Węgla Kamiennego "Julia", prowadzona przez Muzeum w Wałbrzychu.

Zwiedzającym udostępniono część obiektów należących do byłej kopalni, między innymi łaźnię, budynek maszyny wyciągowej, warsztat elektryczny, plac kopalniany (na którym znajdują się m. in. lokomotywy i wozy transportowe) oraz fragment XVIII-wiecznej tzw. "Lisiej sztolni" położonej na głębokości 30 metrów.