Budowla gotycka, pochodząca z przełomu XV/XVI wieku, zbudowana z kamienia łamanego na planie kwadratu o bokach 6,5 × 7 metrów w kształcie czterokondygnacyjnej murowanej, nieotynkowanej i niepodpiwniczonej wieży, nakrytej dachem siodłowym. W ścianach na pierwszym piętrze zachowane relikty wykusza latrynowego i wąskie otwory okienne, interpretowane jako otwory strzelnicze lub wentylacyjne, pochodzące z późniejszego okresu.

Na każdej kondygnacji mieści się dwutraktowy układ komunikacyjny z drabiniastymi schodami, oddzielony od siebie przepierzeniem, oświetlony szczelinowymi okienkami oraz jedna izba mieszkalna wyposażona w prostokątne okno. Parter pierwotnie nakryty był stropem wspartym na kamiennych wspornikach które zachowały się do obecnych czasów.


Wieża wzniesiona została na przełomie XV/XVI wieku, najprawdopodobniej po roku 1485, na wzgórzu w pobliżu ujścia potoku Piotrówka do Białej Lądeckiej na terenie majątku sędziowskiego, przebudowywana w 1689 i 1727 roku. Fundator nie jest znany, historycy wskazują na postać burgrabiego zamku kłodzkiego Jacoba Stanke von Koritau właściciela lokalnych dóbr. Nieznana pozostaje również pierwotna funkcja wieży wg badaczy wieża pełniła funkcję średniowiecznej strażnicy, lub rycerskiej siedziby mieszkalnej.